dag huis, dag lieve oude woning....

 ... dit liedje van Willeke Alberti is de afgelopen tijd zo vaak door mijn hoofd gegaan. En gisteren was het zover. Het huis is niet meer van mam, van ons. De meneer van de woningstichting kwam de laatste controle doen en de sleutel in onvangst nemen. Hij kende mam. Hij wist ook dat het heel veel werk was geweest om de boel leeg te krijgen. 56 jaar heeft ze daar gewoond. Ik ben er geboren. 4 jaar later is mijn broer daar geboren. Dit huis, dit plekje was er altijd. De meneer van de woningbouw was heel vriendelijk. Hij snapte dat het pijn deed. Afscheid nemen bestaat wel. Dit jaar te vaak. Broer, schoonpapa, mam en bij mam hoorde dit plekje, dit huis.
                              
 Dit was het uitzicht uit mijn slaapkamer. Zie je die brug? In de verte ligt nog een spoorbrug. Van de ene naar de andere brug langs het water, loopt een dijk, mijn dijk. Daar loop ik met de hond.Langs die dijk ligt ook onze moestuin. Dus het huis kon en kan ik altijd zien. De woningstichting gaat het verkopen. "Wil je het zelf niet"zei men. Nee hoor, ik hoef het niet. Het huis is heel oud en versleten en het uitzicht heb ik ook als ik langs de dijk loop.
Ik mocht de sleutel zelf voor de laatste keer omdraaien.Dag huis, dag lieve oude woning.

 En nu? Nu ben ik aan het worstelen met iets wat ik al eens gemaakt heb. De mubiussjaal. Dit is alweer uitgehaald en weer opnieuw begonnen maar het ziet er hetzelfde uit.

Misschien kan ik komende week wel een mooie sjaal laten zien.

fijne dag, Marleen