'n beetje

'n beetje

Sterven doe je niet ineens

maar af en toe een beetje

En alle beetjes die je stierf

het is vreemd, maar die vergeet je

Het is je dikwijls zelfs ontgaan

je zegt ik ben wat moe

Maar op een keer dan ben je aan

je laatste beetje toe

Dit gedichtje van Toon staat boven aan de rouwkaart. Mijn mam is niet meer. Vrijdag had ze nog een gezellige ochtend met de zusters, vertelden zij. Bij het gezamelijk eten in de huiskamer van het verpleeghuis waar ze sinds 3 weken zat. stopte ze ineens met ademhalen.

Haar leven heeft haar moeite gekost. Zeker sinds november vorig jaar, toen mijn broer stierf. Ze was klaar met het leven en ineens ging ze geestelijk snel achteruit. Toen brak mam haar heup en belandde in het ziekenhuis, waar ze haar hele leven nog nooit in had gelegen. De revalidatie lukte niet omdat ze niet meer kon onthouden wat ze wel en niet mocht en kon. Voor ons was de revalidatieplek net te ver weg om even aan te wippen, zoals we hier gewend zijn. We woonden in hetzelfde dorp.

 Gelukkig kon mam 3 weken geleden terecht in Woerden, 5 km verderop. Juist zeiden we tegen elkaar, nou dit houden we wel een paar jaar vol met z'n allen. Even op de fiets heen en weer, een paar keer per week. Het hoeft niet meer.

Het huis waar ze 56 jaar gewoond heeft en waar mijn broer en ik geboren zijn, waren we al aan het opruimen. Toeval wil dat de kat, die nog steeds in haar huis zat omdat niemand een beest van 17 wil of kan hebben, vrijdagochtend een plekje bij iemand gevonden had. Zou ze het geweten hebben? Ze zei nog vlak voor ze viel, ik ga pas verhuizen als de kat dood is. Dat lukte niet.

Maar ze hebben nu allebei weer een plekje. De kat in Purmerend en mam bij de 2 mannen waar ze zo van hield.

We zullen haar missen.

fijne dag, Marleen